Σίγκερ ντε Μπραμπάν

(Siger de Brabant). Γάλλος φιλόσοφος (1235-1282). θεωρείται ως ένας από τους ιδρυτές του δυτικοευρωπαϊκού αβερροϊσμού. Διετέλεσε καθηγητής της Σχολής Τεχνών του πανεπιστήμιου του Παρισιού. Στο έργο του διατύπωσε τη θεωρία του δυαδικού χαρακτήρα της αλήθειας. Η αλήθεια της ορθολογιστικής γνώσης μπορεί να έρθει σε αντίθεση με την αλήθεια της θρησκευτικής αποκάλυψης. Ο Σ. ν. Μ. αναγνώριζε ότι ο θεός αποτελεί την πρώτη αιτία αλλά δεν παραδεχόταν ότι η δημιουργία έγινε από το μηδέν και υποστήριζε ότι ο κόσμος είναι το ίδιο αιώνιος όπως και ο θεός. Ο θεός δεν είναι ελεύθερος ως προς τον κόσμο, στον οποίο κυριαρχούν οι νόμοι που αυτός καθιέρωσε και που συγκεκριμένα βρήκαν ενσάρκωση στην κίνηση των ουράνιων σωμάτων. Η ανθρώπινη ψυχή, κατά την άποψή του, αποτελεί προαιώνια άυλη ουσία, ενώ η ατομική ψυχή είναι θνητή. Οι αντιλήψεις του Σ. ν. Μ. και των οπαδών του καταδικάστηκαν από το Βατικανό και αποκρούστηκαν από τον Αλβέρτο το Μέγα, το Θωμά Ακυινάτο και το Ρ. Λούλλιο. Ο Σ. ν. Μ. παραδόθηκε στην Ιερά Εξέταση για να δικαστεί και-κλήθηκε στο ανάκτορο του πάπα, όπου κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων δολοφονήθηκε από το γραμματέα του. Οι ιδέες του άσκησαν επίδραση στην κοσμοθεωρία του Δάντη, στη Σχολή των αβερροϊστών της Πάδουας, στον Π. Πομπονάτσι και στον Τζ. Πίκο ντε λα Μιράντολα. Τα σημαντικότερα από τα έργα του τιτλοφορούνται:Για τη συνετή ψυχή, Για την αιωνιότητα του κόσμου, Το ακατόρθωτο και Για την ανάγκη και την αλληλοσύνδεση των αιτίων.